پوستر مقالهتصاویرمقالات

ادعای خدایی باب

شواهد و مدارک بی شماری از کتاب های خود میرزا علی محمد باب و کتب بابیان و بهائیان در دست است که میرزا علی محمد ادعای خدایی نیز کرده است.
در اینجا به چند مدرک ذیل کفایت می شود:

۱- سید علی محمد در نامه ی خود به یحیی (صبح ازل) [۱] چنین می نویسد:
«هذا الکتاب من الله الحی القیوم الی الله الحی القیوم؛ این نامه ای است از خدای زنده و برپا دارنده جهان (باب) به سوی خدای زنده و برپا دارنده جهان (صبح ازل).»

۲- باب در کتاب بیان فارسی باب اول، واحد یک می گوید:
«کل شیی ء واحد (خودش) برمی گردد و کل شیی ء به این شیی ء واحد خلق می شود، و این شیی ء واحد در قیامت بعد نیست، مگر من یظهره الله [۲] الذی ینطق فی کل شأن اننی انا الله الا انا رب کل شیی ء و ان مادونی خلقی ان یا خلقی ایای فاعبدون.» یعنی: با آمدن «من یظهره الله» قیامت (باب) برپا خواهد شد (زیرا قیامت هر دینی به قول بابی ها و بهائی ها آمدن دین بعد است) و آن من یظهره الله وردش این است: من خدا هستم و جز من خدایی نیست و من پروردگار همه ی پدیده ها می باشم، و غیر من هر چه هست آفریده من است، ای مخلوق من مرا پرستش کنید.

۳- باب در رساله ی للثمره [۳] در صفحه ۴ خطاب به میرزا یحیی صبح ازل می گوید: «یا اسم الازل (ازل به حساب ابجد با یحیی مساوی است و شماره هر دو ۳۸ است) فاشهد علی انه لا اله الا انا العزیز المحبوب؛ای یحیی! گواهی بده بر من که نیست خدا جز من که مقتدر و محبوب هستم.»در آغاز رساله ی نامبرده نظیر این مطالب آمده است.

۴- علی محمد باب در کتاب الواح به خط خودش (لوح دوم) می گوید:
«اللهم انک انت اله الألهین لتؤتین الالوهیه من تشاء و لتنزعن الالوهیه عمن تشاء… اللهم انک انت ربان السماوات و الارض و ما بینهما لتؤتین الربوبیه من تشاء و لتنزعن الربوبیه عمن تشاء، یعنی پروردگارا! تو خدای بزرگ خدایانی و البته عطا می کنی الوهیت را به هر کسی که می خواهی، و می گیری الوهیت را از هر که اراده کنی و خداوندا تو پروردگار بزرگ آسمان ها و زمینی، البته می بخشی ربوبیت را به هر شخصی که خواستی و منع می کنی آن را از هر که خواستی.
و در کتاب دلائل سبعه عربی و فارسی پس از آن که دو صفحه تمام مشتقات فرد را برای خدا آورده و خدا را از اوصاف «فرد و فرید و افراد و افرود و فراد و فرادین و فاردین و افرداء و مفارد و مفرد و فردان و متفارد و متفرد و فارد و فوارد» متصف کرده بعد می گوید:
«لتؤتین الفردیه من تشاء و تنزعن الفردیه عمن تشاء؛ البته عطا می کنی فردیت را به هر کس که بخواهی و می گیری فردیت را از هر که بخواهی.»
به راستی عجیب است، خداوند در عین این که فرد است، می تواند فردیت را به کسی بدهد!! آری باب این مطالب متضاد را می گوید تا به ادعای خدایی خودش لطمه وارد نیاید که می گوید:
«اننی انا الله لا اله انا کنت من اول الذی لا اول فردا منفردا…؛ من همان خدایم، نیست خدایی جز من، من نخستینی هستم که اولی برای او نیست، فرد و منفرد هستم…» [۴] .

۶- علی‌محمد شیرازی، در آخرین مرحله از ادعاهایش (پس از بابیت، مهدویت و نبوت)، خود را ذات خدای تعالی معرفی نموده است؛ همچنان که در لوح هیکل الدین نوشته است: «إنَّ علی قبل نبیل ذات الله و کینونیته [۵]؛ همانا علی قبل از محمد (: علی‌محمد شیرازی) ذات خدا و هستی اوست». او همچنین در وصیت نامه‌اش به صبح ازل، به خدایی خود اکتفا ننموده و جانشینش را نیز خدا پنداشته است: «هذا الکتاب مِن عند الله المُهَیمن القَیوم، إلی اللهِ المُهَیمن القَیوم… [۶]؛ این کتاب از جانب خدای مُهیمن پاینده (علی‌محمد شیرازی) به سوی خدای مهیمن پاینده (صبح ازل) است».

* * *

[۱] اصل این نامه را «ادوارد براون انگلیسی» ضمیمه ی کتاب نقطه الکاف کرده است.

[۲] باب آن پیغمبر یا خدایی را که بعد از او خواهد آمد «من یظهره الله» می نامد و حسینعلی مدعی است که منظور از من یظهره الله من هستم چنانکه قبلا ذکر شد.

[۳] کتاب للثمره نسخه خطی است و ظاهرا همان کتابی است که در کتاب آیین باب، صفحه ۱۲، آن را به عنوان نصوصات راجع به وصایت صبح ازل از مؤلفات سید باب می شمارد (محاکمه و بررسی باب و بهاء، ج ۲، ص ۲۵۴ و ۲۵۶).

[۴] محاکمه و بررسی باب و بهاء، ج ۳، ص ۸ و ۲۵۶ – علی محمد باب در کتاب پنج شأن نیز ادعای خدایی کرده (مدرک قبل، ص ۲۶۳).

[۵] علی‌محمد شیرازی، لوح هیکل الدین، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص ۵٫

[۶] علی‌محمد شیرازی، قسمتی از الواح خط نقطه اولی به آقا سیدحسین کاتب، تهران: انتشارات بابیان، ۱۳۳۷، ص ۱۳٫

برچسب ها
نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا
بستن