مقابله با انحرافات

با توجه با مساعدت وسیع دشمنان دین از فرقه بهائیت، مراکز دینی در خنثی سازی اهداف دشمن چه می کنند؟

علمای شیعه با جان فشانی ها و منطق قرآنی و عقلی عهده دار روشن گری آموزه های دینی بودند و به پیمان الهی که از آنها گرفته شده همواره پای بند بوده و خواهند بود و این وفاداری به پیمان خداوندی را به شرطی محقق شدنی می دانند که علمای دین، حقایق را به طور آشکار و روشن همراه با منطق عقل و دین در اختیار مردم بگذارند تا به روشنی همه توده های مردم این حقایق را درک کرده و از روی اختیار بپذیرند و اگر مکتب بر حق شیعه تا به حال سرافراز و آوازه اش جهان را گرفته مرهون فداکاری علمای دین است، چرا که این علما پیرو امامی هستند که مولای متقیان و درهم شکننده انحرافات بود و این است فرمایش آن حضرت که درود خدا بر او باد-:
خداوند پیش از آنکه از افراد نادان پیمان بگیرد تا دنبال دانش بروند، از علما پیمان گرفته که به آنها دانش بیاموزند.[۱] بر اثر همین صلابت شکست ناپذیر علمای شیعه است که دشمنان اسلام و استعمار برای ضربه زدن به دین اسلام به سیاسیت تفرقه افکنی دست می زد و فرقه انحرافی بهائیت برای هجمه به آموزه های دینی مردم و شکستن اقتدار علمای شیعه و به تبع آن تسلط بر کشورهای اسلامی برنامه ریزی شده است.[۲] علمای شیعه از شروع این جریان که علی محمد شیرازی در سال ۱۲۶۰ هـ . ق با ادعای بابیت، مهدویت، نبوت و الوهیت شروع شد،[۳] به مبارزه علمی، منطقی، قرآنی و تبلیغی برخاستند و مردم را به خوبی و به نحو احسن روشن ساختند و پس از علی محمد هم که میرزا حسینعلی معروف به بهاء الله، ادعاهای منحرفی را مطرح کرد و فرقه بهائیت را بنا نهاد.[۴] باز علمای دین کوتاه نیامدند و تا به امروز با نوشتن کتاب، مقاله و راه اندازی سایت ها، وبلاگ ها و نیز تربیت مبلغان، و مسلح کردن آنها به سلاح منطق و دین، به این مبارزه ادامه دادند و خواهند داد که به چند نمونه اشاره می کنیم:
۱٫ کتاب ها و مقالاتی که در ردّ بهائیت نوشته شده است.
۲٫ پایگاه های اینترنتی نقد و ارائه کتاب ها، مقالات، ردیه ها و…
۳٫ مراکز پاسخ گویی به شبهات و سؤالات مستحدثه درباره بهائیت و مراکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه علمیه.
۴٫ فعالیت های حوزه علمیه با تشکیل کلاس های آشنایی و نقد بهائیت.
البته این ها فقط چند نمونه از اقدامات علمی و عمل به وظیفه توسط علمای دین است و ممکن است کاستی ها هم داشته باشد که امیدواریم برطرف گردد ولی بر خورد فیزیکی با چنین پدیده های انحرافی قطعاً از وظایف علمای دین که بر پایه منطق عقل و جدال احسن استوار است، نبوده و می طلبد که مراکز انتظامی و ارشادی با استفاده از رهیافت های دینی به آن اقدام کنند.

پی نوشت ها:

[۱] . نهج البلاغه، شیخ محمد عبده، بیروت، دار المعرفه، بی تا، ج ۴، کلمه ۴۷۸، ص۱۱۰٫
[۲] . دعوتی، میر ابو الفتح، نفوذ صهیونیسم در مطبوعات، بی جا، نشر ایام، اول، ۱۳۷۶ هـ . ش، ص ۳۸ به بعد.
[۳] . مشکور، محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی، سوم، ۱۳۷۷ هـ . ش. ص ۸۷٫
[۴] . فرهنگ فرق اسلامی، ص ۸۷٫