اعتراف نامه(Confession of Faith)

اعتراف نامه((Confession of Faith

اعتراف نامه یا اعتراف نامه ایمان بیانیه ای است رسمى درمورد باورهاى اعتقادى که هدف ازآن معمولاً اظهار علنى اعتقادات از سوى فرد، گروه، جماعت، سینود(شورای کلیسایی محلی)و یا کلیسایی خاص است. اعتراف نامه ها بسیار شبیه به اعتقادنامه هاهستند .گرچه بیشتر اعتراف نامه ها مفصّل ترازاعتقادنامه ها به نگارش درآمده اند اما تفاوت عمده آن دودر این است که در سنت مسیحی اعتقادنامه یعنى بیانیه اى فشرده، رسمى (قانونى) و معتبر که حاوى نکات مهم اعتقادات مسیحى است وتوسط شورایی که از(تقریبا) تمامی الهی‌دانان مسیحی تشکیل یافته ،صادر می گردد و کل جامعه مسیحی،با آنها آشنا بوده و ملزم به اجرای آن است؛ به همین دلیل واژه «اعتقادنامه»هرگز در مورد بیانیه های اعتقادی مربوط به یک فرقه خاص بکار نمی رود؛اما واژه«اعتراف نامه»یا«اقرارنامه»برای بیان اعتقادات یک گروه خاص استفاده می شود.

کلیساى مسیحى قرون وسطایى براى تدوین رسمى باورها واعتقادات خود کوششى به عمل نیاورد. اعتقادنامه هاى باقیمانده از دوران باستان (اعتقادنامه نیقیه) یا گردآوری شده در اوایل قرون وسطى (اعتقادنامه رسولان و اعتقادنامه آتاناسیوس) به هنگام اعتراف به ایمان مسیحى در مراسم عبادى به کار مى رفت وبه دنبال کشمکش های اعتقادى،شوراها بعضى از مطالب اعتقادى را تعریف می کردند. جنبش هاى بدعت آمیز هم هیچ اعلامیه جامعى در باب ایمان مسیحی فراهم نیاوردند.امااعتراف نامه ها مخصوصاً با نام کلیساهاى اصلاح طلب پروتستان گره خورده است وبا ظهورنهضت اصلاح دینى در قرن شانزدهم اعلامیه هایى (اعتراف نامه های ایمان)ایجاد شد که هدف آن ها تعریف تمام محورهاى اصلى در نظام اعتقادى بود.

دلایل تنظیم «اعتراف نامه ها»
نهضت اصلاح دینى تأکید فراوانى بر مرجعیت کتاب مقدس داشت ولی با این همه، کتاب مقدس نیازمند تفسیر بود. بروز مناقشه میان اصلاحگران تردیدى باقى نگذاشت که پاره اى از موضوعات تفسیرى، تفرقه انگیز و مشکل ساز است و سامان دادن به اندیشه هاى نهضت اصلاح دینى نیازمند ابزارى «رسمى» است تا از هر گونه سردرگمى اجتناب شود. «اعتراف نامه هاى ایمان» این نقش را به عهده گرفتند.
ازسوی دیگر بزرگان این نهضت مانند لوتر،با مطالعه جامعه اطراف خود دریافتند که بیشتر کشیشان وتقریباًهمه مردم عادی ازآموزه های اصلی آیین مسیحیت ناآگاهند.آنان برای ارتقای آگاهی عمومی از این آموزه ها تصمیم به تنظیم «کاتشیسم ها»و«اعتراف نامه ها»گرفتند.

جایگاه اعتراف نامه هاى ایمان در اندیشه نهضت اصلاح دینى:
الهیدانان پروتستان براى مرجعیت سه مرحله قائل بودند:

۱)کتاب مقدس
اینان کتاب مقدس را عالى ترین مرجع در موضوعات عقاید و رفتار مسیحى مى دانستند.

۲)اعتقادنامه هاى مسیحیت
از دیدگاه اصلاحگران اقتدارگرا، اسنادى چون اعتقادنامه رسولان و اعتقادنامه نیقیه نشان دهنده اجماع کلیساى نخستین و تفسیرهاى دقیق و معتبر کتاب مقدس بود. این اسناد هر چند از جهت اعتبار، فرعى و ثانوى محسوب مى شد، مانع مهمى بر سر راه فردگرایى رایج در اصلاحگرایى بنیادستیز بود (که به طور کلى منکر هر گونه اعتبار حجیت براى این اعتقادنامه ها بود).

۳)اعتراف نامه هاى ایمان
بعضى از گروه ها در نهضت اصلاح دینى براى این اسناد حجیت و اعتبار قائل بودند. براى مثال، اعتراف نامه آگسبورگ (۱۵۳۰م) در کلیساهاى اولیه لوترى معتبر شناخته مى شد، اما سایر گروه ها در نهضت اصلاح دینى براى آن چنین اعتبارى قائل نبودند. براى مثال، سایر گروه ها در نهضت اصلاح دینى، اعتقادنامه هاى خاصى تنظیم کردند. بعضى از این اعتقادنامه ها مربوط به نهضت اصلاحگرایى در شهرهاى خاصى است، مانند اولین اعتقادنامه بال در سال ۱۵۳۴ و اعتراف نامه ژنو در سال ۱۵۳۶٫ از این رو، الگوى اساسى در نهضت اصلاح دینى این بود که کتاب مقدس به عنوان مرجع اولى و عام، اعتقادنامه ها مرجع ثانوى و عام، و اعتراف نامه ها مرجع ثالث و محلى (به این دلیل که این اعتراف نامه ها تنها در میان اعضاى فرقه اى خاص یا کلیسایى در منطقه اى خاص الزام آور تلقى مى شدند) پذیرفته شوند. رشد و گسترش شاخه نهضت اصلاح دینى امرى پیچیده بود و از نتایج آن، تعدادى از اعتراف نامه ها بود که هر یک به منطقه خاصى تعلق داشتند.

مهمترین اعتراف نامه های ایمان
اولین اسناد اعتراف نامه اى در نهضت اصلاح دینى عبارت است از پیش نویس هایى که پیش از اعتراف نامه آگسبورگ در سال ۱۵۳۰ تهیه وتنظیم گردید. این نوع ازاعتراف نامه های لوترى توجه سایر کلیساها در نهضت اصلاح دینى را جلب نمود و حتى شوراى ترنت (۱۵۴۵ ـ ۱۵۶۳) نیزاز آن پیروى کرد . سایر اعتراف نامه های مهم ومعتبر از این قرارند:

«اقرارنامه شلیتیم» (۱۵۲۷م): فهرستی از توافقات گروه‌های رادیکال نهضت اصلاح را که با جهت‌گیری نهضت آنابپتیست مناسبت دارند بیان می‌کند. این اعتقادنامه بر تعمید بالغان، جدایی از دنیا، انکار سوگند و صلح دوستی تأکید دارد.
«اقرارنامه آوگسبرگ» (۱۵۳۰م): اقرارنامه لوتری در باب ایمان که بیشترِ آن را فیلیپ میلانکتون نوشت. بخش اول آن آموزه‌های اصلی لوتری را ذکر می‌کند. در بخش دوم آن مفاسد کلیسای رم که نیاز به اصلاح داشتند ذکر شده است.
«اقرارنامههای هلوتیک» (۱۵۳۶و۱۵۶۲م): اقرارنامه ایمان که در کلیسای اصلاح شده سوئیس نوشته شد. اولین اقرارنامه شامل ۲۷ بخش است که بسیاری از تعالیم تسوینگلی را در بر دارد و در عین حال به دنبال توافق با مواضع لوتری است. دومین اقرارنامه شامل بحث طولانی درباره تعالیم عمده اصلاح شده است و مخالفت با آیین کاتولیک رومی و آیین لوتری را بیان می‌کند.
«موافقت نامه تیگورینوس»(۱۵۴۹م):اعتراف نامه مورد استفاده کلیساهای اصلاحی سوییس که نتیجه توافق بین «هنریش بولینگر»و«کالون»بر سر مسأله عشای ربانی است.
«اعتراف نامه گالیکان»(۱۵۵۹م): اعتراف نامه مورد استفاده کلیساهای اصلاحی فرانسه که به دست کالون نوشته شده که هدف آن متحد ساختن پروتستان های فرانسه بود.
«اصل اعتقادی هیدلبرگ» (۱۵۶۳م): اقرارنامه ایمانی مربوط به نهضت اصلاحی آلمان که بیشتر با زندگی مسیحی سر و کار دارد نه با قواعد الهیاتی. کلیساهای اصلاح شده اروپا آن را پذیرفتند و شورای کلیسای درت (۱۶۱۸-۱۶۷۹) آن را تأیید کرد. این اصل اعتقادی مطابق با رساله پولس به رومیان طرح‌ریزی شده بود: یعنی گناه‌آلود بودن انسان، توبه و حیات جدید از موضوعات اصلی آن بود.
«ارکان سی و نه گانه»(۱۵۶۳م): مجموعه‌ای از قواعد اعتقادی که کلیسای انگلستان آن را پذیرفت.این مجموعه یک اعتقادنامه نیست، بلکه خلاصه‌ای از اعتقادات مقبول است. تفوق سلطنت بر کلیسا صریحاً بیان می‌شود.
«کتاب کنکورد» (۱۵۸۰م): مجموعه‌ای از اعترافات کلیسای لوتری، معیاری اعتقادی است که آیین لوتری و هنجارهای آن را تبیین می‌کند در این کتاب، اعتقادنامه‌های مقبول (نیقیه، آتاناسیوس و رسولان)، اقرارنامه اگسبرگ، بعضی از نوشته‌های لوتر و (آیین کنکورد که در سال۱۵۷۷ برای برگرداندن وحدت به لوتری‌های آلمان مطرح شد) گرد آمده است.
«اعتراف نامه بلژیک»(۱۵۶۶م): اعتراف نامه مورد استفاده کلیساهای اصلاحی هلندکه از جدال الهیاتی بر سر مسأله سرنوشت نشأت گرفت.
«اعتراف نامه ارتدوکس»(۱۶۳۸م):اعتراف نامه ای به زبان لاتینی که به دست «پترموگیلا»نوشته شد وبه تصویب سراسقف های ارتدوکس رسید.
«اعتراف نامه دوسیتیوس»(۱۶۴۳م)اعتراف نامه ای که به دست «دوسیتیوس»سراسقف اورشلیم نگاشته شدوشرحی است درباره ایمان ارتدوکس.این دو اعتراف نامه به منظور دفاع از تمایلات پروتستانی در داخل کلیسای ارتدوکس نوشته شده است.
«اقرارنامه وست مینستر»(۱۶۴۸م): اقرارنامه ایمان پرسبیتری که مجمع وست مینستر آن را مطرح کرد. الهیات آن کاملاً‌ کالونی است و ارکان هدایت کننده ایمان مسیحی را از خلقت تا قیامت شرح می‌دهد.
خط‌مشی کمبریج (۱۶۴۸م): اقرارنامه نیست، بلکه طرحی است برای سازماندهی و عملکرد کلیساهای جماعتی آمریکا، و شامل توصیه‌هایی است برای استقلال کلیساهای محلی،‌ عضویت متعهدانه و تعهد به اخوت مستحکم با سایر جماعات.
«ارکان ایمان مورمون»(۱۸۴۲م): جوزف اسمیت در واکنش به پرسشی که سردبیر روزنامه شیکاگو درباره اعتقادات فرقه مورمون مطرح کرده بود سیزده رکن از اعتقادات فرقه مورمون از جمله اعتقاد به الهام بودن کتاب مقدس و کتاب مورمون، تداوم وحی،‌ اجتماع واقعی بنی‌اسرائیل در بازگشت ده قبیله به قاره آمریکا را فهرست کرد.
«اقرارنامه سال ۱۹۶۷م»(پرسبیتری): اعلامیه‌ای ایمانی در دوران معاصر که برای اتحاد کلیساهای پرسبیترن آمریکا صادر شد. این اقرانامه مبتنی بر کتاب مقدس و بر موضوعاتی در باب مصالحه و سازش به ویژه در موضوع جنگ، فقر و شکل‌های مختلف تبعیض استوار است و تغییر عمده‌ای در اعتقادات آیین پرسبیترن را نشان می‌دهد.