سجده بر مهر

مناظره
يک نفر از آنها در مسجد النّبي گفت: چرا ايرانيها براي نماز، آن قسمت که سنگ فرش است جمع مي‏شوند مگر بهشت آنجا است؟
گفتم: اوّلاً تنها ايرانيها آنجا نمي‏روند بلکه تمام شيعيان، طبق فقه و به فتواي فقها و علمايشان وظيفه دارند بروند آنجا که سنگ فرش است و الّا نمازشان صحيح نيست، ثانياً شما هم بايد برويد آنجا که سنگ فرش است چون طبق روايتي که در «صحيح بخاري» آمده [1]  رسول اللَّه ‏صلي الله عليه وآله وسلم فرمود:
جُعِلَتْ لِي الأرْضُ مَسجِداً وَطَهُوراً.
براي من زمين محلّ سجده و تيمّم قرار داده شده است.
و اين فرشها زمين نيست و شما به دستور رسول اللَّه ‏صلي الله عليه وآله وسلم عمل نمي‏کنيد، به علاوه اين فرشها زير پاي اين مردم کثيف شده و غير بهداشتي است، يک تسبيح چوبي دستم بود به او گفتم من هرگز روي اين فرشها سجده نمي‏کنم وهميشه روي اين تسبيح سجده مي‏کنم شما هم روي اين فرشها سجده نکن، خنديد و گفت: من نمي‏دانم، فقط مي‏دانم که در فقه ما سجده بر فرش مانعي ندارد و صحيح است.
گفتم: اگر اين فرشها تَر باشد، روي آن سجده مي‏کني؟
گفت: خير مي‏روم جايي که خشک باشد.
گفتم: چرا جاي ديگر مي‏روي مگر اينجا که تَر است جهنّم است و آنجا که خشک است بهشت است؟ خنديد و گفت: در فقه ما سجده بر چيز تَر صحيح نيست.
گفتم: در فقه شيعه نيز سجده بر فرش صحيح نيست، لذا مي‏روند روي سنگ فرش و آنجا نماز مي‏خوانند.
گفت: پس‏ چرا بعضي‏ از شيعيان‏ روي فرشها سجده مي‏کنند؟ با لبخند گفتم: از ترس شما، لبخند زد و گفت: بنابر حرف شما نماز اين افراد که روي فرش سجده مي‏کنند باطل است؟
گفتم: خير، همان گونه که بين مذاهب اربعه اهل تسنّن در فتاوي و مسائل فقهي اختلاف وجود دارد، بين فقهاي شيعه نيز در بعضي از مسائل اختلاف وجود دارد و عدّه‏اي از فقهاي شيعه فتوي داده‏اند که در مانند مسجد النّبي که محلّ اجتماع مسلمانان است و اهل سنت طبق مذهبشان بر فرش سجده مي‏کنند، به منظور حفظ وحدت و جلب دوستي و مودّت و براي جلوگيري از تفرقه واختلاف و بدبيني نسبت به يکديگر، سجده بر فرش صحيح است و لازم نيست روي سنگ فرش بروند و اين افراد که روي فرش سجده مي‏کنند از آن عدّه، تبعيّت مي‏کنند و نمازشان صحيح است.
با اين توضيح خوشحال شد و گفت: من از گروه تندرو نيستم، مالکي هستم، و مايل بودم چگونگي امر را بدانم که روشن شدم.

[1] سوره حجرات / 3.
[2] سوره بقره / 44.
[3] اعراف / 55.
[4] سوره اعراف / 205.
[5] عن أبي موسي، قال: کُنّا مَعَ النَّبِي ‏صلي الله عليه وآله وسلم في سَفَرٍ، فَجَعَلَ النَّاسُ يَجْهَرونَ بالتَکبِير: فقال النَّبي ‏صلي الله عليه وآله وسلم: «أيّها النّاسُ، اِربَعُوا عَلي أنْفُسِکُم، اِنّکُمْ لَيْسَ تَدْعُونَ اَصَمَّ ولا غائباً، اِنَّکُمْ تَدْعُونَ سَميعاً قريباً وَهُوَ مَعَکُم» (صحيح مسلم، کتاب الذکر والدعاء والتوبة، باب 13: استحباب خفض الصوت بالذکر، ح 3703 – والمصباح المنير، ص 481 نقلاً عنه و عن فتح الباري).
[6] خير الدعاء (الذکر) الخفي وخير الرزق مايکفي: (نور الثقلين، ج 3، ص321).
[7] تحفة الإخوان، تأليف: عبداللَّه بن باز، ص 134.