مقالات

نقش خاندان سعود در پيشبرد وهابيت

نقش خاندان سعود در پيشبرد وهابيت

 

محمد بن عبدالوهاب نجدی پیرو مذهب حنبلی بود. عقاید ابن تیمیه و شاگردانش ابن قیم جوزیه و ابن عبدالهادی را سرمشق خود قرار داد و در این راه از آنها نیز گام را فراتر نهاد، تا جایی که عموم مسلمین را کافر و مشرک دانست و تمام بلاد اسلامی حتی مکه و مدینه را که هنوز به دست وهابی ها نیفتاده بود «الحرب» و «الکفر» نامید و جنگ با مسلمانان و اشغال آن اماکن مقدسه و تخریب تمامی شعائر اسلامی را بر پیروان خود واجب شمرد.

برادرش شیخ سلیمان کتابی به نام «الصواعق الالهیة فی الرد علی الوهابیه» نوشت و برای او فرستاد و در آن تمامی ادعاهای او را رد کرد و در مقام تأثر و اندوه می گوید: «واغوثاه! از این سخن که می گویی قبل از من هیچ کس دین اسلام را نشناخته است.» [ الصواعق الآلهیة، ص 38]

در رساله «کشف الشبهات» بیش از بیست و چهار بار، مسلمانان را مشرک خوانده، و بالغ بر بیست و پنج مورد مسلمین را کافر، بت پرست، مرتد، منافق، منکر توحید، دشمن توحید، دشمنان خدا، مدعیان اسلام، اهل باطل، نادان و شیاطین دانسته است.

او به طور آشکار می گفت: «مسلمانان ششصد سال کافر بوده اند و غیر از پیروان خود، بقیه مردم را مشرک و کافر و خون و مالشان را حلال و مباح می دانست.»[کشف الارتیاب، ص 147 به نقل از کشف الشبهات، صفحات 57 تا 72]

وی از صلوات بر پیغمبر(ص) نهی می کرد و از شنیدن آن ناراحت می شد. صلوات فرستنده را اذیت می کرد و به سخت ترین وجه مجازات می نمود. حتی او دستور داد مرد نابینای متدینی را که مؤذن بود و صوت خوشی داشت، چون به سخن او گوش نداده بر پیغمبر(ص) صلوات فرستاده بود، به قتل رساندند. [وهابیان، ص 253]

بسیاری از کتاب های مربوط به صلوات بر پیغمبر(ص) را مانند «دلائل الخیرات» تالیف محمدبن سلیمان جزولی سوزانید. همچنین کتب زیادی از فقه و تفسیر و حدیث را که مخالف معتقداتش بود، به آتش کشید و به هر یک از پیروانش اجازه می داد قرآن را مطابق فهم خود تفسیر کند. [وهابیان، ص 250]

خاندان محمد بن عبدالوهاب

احمد زینی دحلان در «خلاصة الکلام» می نویسد: «محمدبن عبدالوهاب متولد سال 1111 ه . ق به سال 1207 در سن 96 سالگی در گذشت.

نخستین کسانی که محمدبن عبدالوهاب را در مرام و عقاید مخصوصش یاری کردند. محمدبن سعود و پسر او عبدالعزیز و نوه اش سعودبن عبدالعزیز بود. [کشف الارتیاب، ص3]

نقش خاندان سعودی در پیشبرد مذهب وهابی

محمد بن سعود که قبل از ورود محمد بن عبدالوهاب به درعیه شیخ قبیله ی کوچک عُنیزَهَ و یکی از رؤسای جزء قبائل نجد بود، پس از پیوستن و توافق با محمد بن عبدالوهاب و پذیرش دعوت او که به وی وعده ی فرمانروایی بر کل منطقه می داد، رفته رفته کارش بالا گرفت، به طوری که در سال 1159 از هر طرف به بلاد مجاور حمله ور می شد و احشام و اموال مردم را به غارت می برد.

در سال 1162 اشراف مکه جریان کار وهابی ها و تاخت و تاز محمدبن سعود به قبایل اطراف که زنگ خطر را برای حمله به شهرهای حجاز به صدا درآورده بود، به «باب عالی» دربار عثمانی اطلاع دادند. این نخستین بار بود که حکومت عثمانی از دعوت وهابی اطلاع می یافت.

محمد بن سعود در سال 1179 پس از سی سال فرمانروایی در نجد درگذشت و پسرش عبدالعزیز به جای وی نشست. [وهابیان، ص 297]

عبدالعزیز محمد بن سعود

عبدالعزیز بزرگ ترین پسر محمد بن سعود بود که بعد از پدر در راه پیشرفت مذهب وهابی و توسعه ی حکومت خود بسیار کوشش کرد. وی در سی سال اول فرمانروایی، پیوسته با قبایل مجاور در حال جنگ بود. او خود را امیرالمسلمین می دانست.

 

برچسب ها
نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

همچنین ببینید

بستن
دکمه بازگشت به بالا
بستن