[adyanuniv]

در عرفان حلقه ادعا مي شود علت امراض جسمي و رواني، نيروهاي نامرئي به نام موجودات غير ارگانيك است كه در كالبد انسان ها نفوذ كرده‌اند.

به همين دليل به ديگران قول بيرون آوردن اين موجودات داده مي شود و با شعار « برون‌ريزي» به عمليات درمان مي پردازند. اما بايد ديد آن چه كه به نام دفع نيروهاي غير ارگانيك در جلسات و نشست‌هاي درماني حلقه اتفاق مي‌افتد؛ چيست؟ آيا آن چه كه تحت نام فرادرماني و برون‌ريزي در اين جلسات صورت مي پذيرد، درون ريزي است يا برون‌ريزي؟ واقيعت اين است كه آن چه در عمل ديده شده و نيز بنابر حكايت افرادي كه در عرفان حلقه تحت درمان رفته‏اند، عمل برون‏ريزي قصه ديگري دارد و لازم است كه ماهيت اتصالات در عرفان حلقه به گونه‏اي ديگر تحليل شود. مطلب اين است كه هر چند در كوتاه مدت در سايه تلقين و ايجاد ذهنيت و تصرف در هيجانات فرد، نوعي تسكين در درون فرد احساس مي شود، اما بعد از گذشت مدتي، موجوداتي به زندگي اين افراد وارد مي شوند كه منجر به اختلال رواني و دروني و از هم پاشيدگي سلامت رواني ايشان مي گردد. البته بستري كه باعث مي شود اين نيروها بتوانند به راحتي بر ديگران تاثير گذارند همان است كه در عرفان حلقه از آن تحت عنوان «شاهد محض» ياد مي‌شود. به عبارت ديگر اين نيروها كه در سايه «عمل شاهد» و «تسليم و ناظر بودن» در درمان شونده‌ها، قدرت ورود پيدا مي كنند، همان تسلط جنيان و شياطين بر روان افراد است. يعني چيزي كه به نام برون‌ريزي نيروي‌هاي موذي انجام مي شود؛ در حقيقت وارد كردن جن و نيروهاي شيطاني به زندگي افراد است. روشن است كه ارتباط با اجنه و ارواح هر چند كه واقعيت دارد اما حقيقت ندارد، به اين معنا كه با واسطه اين قدرت‌ها نمي توان به هيچ تعالي و كمالي دست يافت و اين فرايند صرفا يك تغيير است نه تكامل و رشد روحي. ممكن است كسي از اين كه شياطين هم بتوانند شبيه درمان را ايجاد كنند، ترديد داشته باشد، اما بايد دانست روايات هم اين معنا را پذيرفته اند. راوي از امام صادق پرسيد: اصل سحر و جادو چيست؟ و كار جادوگر با تمام عجايبى كه درباره‏اش آمده چگونه است؟ امام فرمود: « سحر و جادو چند گونه است: يك نوع آن مانند طبّ و پزشكى است، همان طور كه پزشكان براى هر دارويى درمانى قرار مى‏دهند، همين طور است علم جادو و سحر؛ با فريب براى هر سلامتى آفتى مى‏سازند، و براى هر درمان دردى، و براى هر معنى حيله‏اى.»1 منابع: 1. احتجاج-ترجمه جعفرى ج‏2 203

 

[نویسنده]

نوشته ها