چكيده
سلفیه در شناخت اسما و صفات الهی، روش عقلی را بی‌اعتبار می‌داند و فقط روش نقلی را مبنای معرفت خویش قرار داده است. در روش نقلی نیز به ظاهر‌گرایی در قرآن و سنت روی آورده است (بنگرید به: اله‌بداشتی، ۱۳۸۶: ۷۱ ـ ۴۱) ازاین‌رو در معناشناسی صفات الهی نتوانسته تصویر روشنی از صفات الهی به‌ویژه در صفات خبری مانند استوای خدا بر عرش، وجه داشتن، دست داشتن و … ارائه نماید. در نتیجه، صفاتی زائد بر ذات را برای خدا اثبات کرده است، که این امر با توحید صفاتی و به تبع آن با توحید ذاتی به‌معنای بساطت ذات از هرگونه ترکیب، تعارض دارد. در این مختصر، ابتدا مسئله معناشناسی و سپس از این زاویه، مبانی و اصول سلفیه در صفات بررسی و نقد می‌شود.
