وهابی ها در سال 1217 به سرکردگی عثمان مضایقی از سرداران نامی خود، به دستور امیر عبدالعزیز به شهر «طائف» واقع در دوازده فرسخی مکه حمله بردند و به قتل عام مردم پرداختند. آنها حتی کودکان شیرخوار را در آغوش مادران شان سربریدند و گروهی را که از شهر خارج شده بودند دنبال نمودند و بسیاری از آنها را کشتند. سپس شهر را غارت کردند و خانه ها را ویران نمودند و خبر فتح خود را به سعود پسر عبدالعزیز دادند.
اشغال مکه معظمه
پس از قتل عام طائف علمای نجد نامه ای برای علمای مکه فرستادند تا به آن جواب دهند.
علمای مکه سرانجام حکم به کفر وهابی ها دادند و اعلام کردند که بر امیر مکه واجب است به مقابله با آنها بشتابند و بر مسلمین واجب است او را یاری کنند. هر کس بدون عذر تخلف کند گناهکار است و هر کس با آنها جنگ کند مجاهد است و هر کس به دست آنها کشته شود، شهید است.
در اواخر سال 1217 سعود بن عبدالعزیز به مکه حمله برد و در هشتم محرم 1218 وارد مکه شد و آن را اشغال کرد.
عبدالمعین و به ترتیب مفتی و قاضی و بقیه مردم مکه به سعود بیعت کردند. چون مکه کاملاً به اشغال سعود درآمده بود و همه در عمل انجام یافته قرار گرفته بودند، سعود به آنها امر کرد که این قبه ها و بارگاه ها و این بتهایی را که به دست خود ساخته اید، با دست خود ویران کنید تا برای شما غیر از خدا معبودی نماند.
صبح همان روز وهابی ها، همراه جمع کثیری از مردم مکه بیل و کلنگ به دست راه افتادند و گنبدهای زیادی را در گورستان «جنت المعلی» و قبور «ابوطالب و عبدالمطلب و خدیجه و اولاد پیغمبر» را خراب کردند. سپس گنبد زادگاه حضرت رسولص و ابوبکر و علیع و حضرت خدیجه را تخریب نمودند.
بدین گونه تمام آثاری که در مکه بود غیر از «کعبه» همه را ظرف سه روز ویران کردند.
به دنبال آن سعود دستور داد کتاب های محمد بن عبدالوهاب و عقاید او را که در کتاب «کشف الشبهات» وی آمده است، فرا گیرند و آنها را تدریس کنند و خواص و عوام در حلقه درس حضور یابند. آنها نیز جز اطاعت از وی چاره ای نداشتند.
به گفته احمد زینی دحلان، وهابی ها 14 روز در مکه ماندند و در این مدت مردم را توبه می دادند و به نظر خود اسلام مردم را تجدید می کردند و از کارهایی که به اعتقاد ایشان شرک بود از قبیل توسل و زیارت قبور منع می کردند.
حمله به بندر جده
ابن بشر وهابی در «تاریخ نجد» می گوید سعود بیش از 20 روز در مکه ماند. سپس برای تصرف جده و دستگیری شریف غالب و حکمران جده از مکه بیرون آمد.
نجات مکه از دست وهابی ها
با رفتن او شریف غالب که در جده بود با شریف حکمران جده در حالی که یک توپ بزرگ هدیه ی امام مسقط را با خود حمل می کردند، با سپاه فراوانی به عزم فتح مکه از جده بیرون آمدند و طی جنگی مکه را متصرف شدند. با ورود آنها وهابی هایی که در شهر بودند پا به فرار گذاشتند.
وهابی ها بر اثر این شکست، قبائل اطراف مکه را مورد هجوم قرار دادند و بسیاری از آنها را کشتند و زنان را لخت و عریان نمودند و در میان مردان رها کردن و پس از این که امان خواستند به این شرط که وهابی شوند از کشتن آنها درگذشتند.
قتل عبدالعزیز
جریان قتل او بدین گونه بود که عبدالعزیز در شهر خود «درعیه» هنگامی که در مسجد به سجده رفته بود مردی که گویند اهل موصل یا شیعه و اهل عماره ی عراق بوده و به قصد کشتن عبدالعزیز به آنجا آمده بود، با خنجر به وی حمله نمود و او را مضروب ساخت و اندکی بعد که به خانه اش بردند، درگذشت. ضارب نیز به وسیله ی عبدالله برادر عبدالعزیز از پا درآمد.
سعود بن عبدالعزیز
با قتل عبدالعزیز، پسرش سعود که فرماندهی سپاه او را داشت، به جای وی نشست. سعود دوسال در نزد محمد بن عبدالوهاب درس خوانده بود و سعی داشت همه قدرت های اسلامی را براندازد و به جای آنها حکومت آل سعود و مذهب وهابی را جایگزین کند.
محاصره ی مکه ی معظمه
به دستور سعود در سال 1219 بار دیگر مکه را محاصره نمودند و چندان کار را بر مردم سخت گرفتند که از قحطی و گرسنگی ناچار به خوردن گوشت سگ و گربه و هر حیوان دیگری شدند. بسیاری از گرسنگی مردند، برخی هم هنگام فرار از شهر توسط وهابی ها کشته شدند. هر کس راهی پیدا می کرد می گریخت و در مکه جز اندکی نماندند تا جایی که صف اول نمازجماعت در مسجد الحرام به دشواری پر می شد و تمام مغازه ها بسته بود. شریف غالب هم سعی داشت با آنها مماشات کند.
تصرف مدینه ی منوره و تخریب قبور و آثار اسلامی آن
سعود در سال 1220 یا 1221 در هجوم خود به مدینه ی منوره پس از یک سال و نیم محاصره سرانجام آن شهر مقدس را متصرف شد. تمام اشیاء گران بهایی که در حرم پیغمبرص بود غارت نمود. قاضی مکه و مدینه را که از طرف دولت عثمانی منصوب بود بیرون کرد. مردم را از زیارت مرقد پیغمبر و ائمه بقیع منع و عمال عثمانی را هر که بود اخراج نمود و نام سلطان عثمانی را از خطبه حذف کرد.
با اشغال مدینه وهابی ها نفوذ خود را در سراسر عربستان و یمن گسترش دادند و عموم مسلمین را دچار بیم و هراس نمودند.
