کورش کبیر و نابودی شهر اُپیس (گفتاری از والتر هینتس)
کورش کبیر در مسیر تشکیل امپراتوری مد نظر خود، به رسمِ طبیعت، ناچار از ریختن خون‌ها و ویران نمودن سرزمین‌هایی بود. لیکن جای تقدیر آنجاست که وی نسبت به دیگر خونخواران و جنایتکاران تاریخ بشر، در پی آن بود که با کمترین تلفات به هدف خود برسد. اگر زندگانی کورش کبیر را در تاریخ بخوانیم، درخواهیم یافت، که وی حقیقتاً در مقیاس دیگر شاهانِ هم عصر خود، رفتاری به نسبت بهتر با مردمان داشت.
از سویی دیگر باید دانست، سخنانی که باستانگرایان متعصب درباره کورش کبیربه زبان می‌آورند (و مدعی هستند که کورش کبیر بدون جنگ و خونریزی سرزمین‌ها را فتح می‌کرد) سخنی از روی جهل و ناشی از ساده لوحی و احیاناً از روی تفکرات نژادپرستانه واهداف سیاسی است.
والتر هینتس (Walther Hinz) استاد دانشگاه گوتینگن آلمان، و از برترین ایران‌شناسان جهان، که جایگاه علمی ایشان بر کسی پوشیده نیست،[۱] در کتاب «Darius und perser» پیرامون تازش کورش کبیر به بین‌النهرین می‌نویسد: «کورش با سپاه بزرگ خود از میان گوتیوم به طرف جنوب حرکت کرد و از رود مرزی دیاله عبور کرد. اُپیس دژ شرقی دیوار مادی اندکی پیش از پیوستن دیاله به دجله قرار داشت. کورش در آغاز سال ۵۳۹ [قبل از میلاد] به این شهر رسید و اُپیس محصاره و به آتش کشیده شد. ایرانیان از سر دوراندیشی با خود از کرکوک، قیر و قطران آورده بودند. در نبردهای خونین، اُپیس به تصرف درآمد. سپاه نبونید شکست خورد.»[۲] چنین گفتاری مورد تأیید ایران‌شناسان بزرگ است.[۳]
پی‌نوشت:
[۱]. Rüdiger Schmitt: Encyclopædia Iranica online, Hinz, (A.) Walther, March 22, 2012, Vol. XII, Fasc. ۳, pp. ۳۱۵-۳۱۷ [۲]. والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، ۱۳۹۱. برگه ۱۰۴ [۳]. بنگرید به «اوپیس، شهری که به دست کورش ویران شد (گفتاری از دکتر پرویز رجبی)»، «کورش کبیر و مردم اوپیس (گفتاری از جان مانوئل کوک)».
