مباهله و اهل بیت+سند

مباهله و اهل بیت+سند

آیه مباهله در حق اهل البیت علیهم السلام نازل نشده؟

 جواب: ابتداءا آیه مباهله را ملاحظه بفرمایید.خداوند متعال می فرماید:

” فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبینَ(آل عمران، ۶۱)

پس هر کس با تو در مقام مجادله درباره عیسی برآید پس از آنکه به وحی خدا بر احوال او آگاه شدی بگو که بیایید ما و شما با فرزندان و زنان خود با هم به مباهله برخیزیم تا دروغ گو و کافران را به لعن عذاب خدا گرفتار سازیم.

حالا ببینیم روایات اهل سنت میگویند این آیه در شان چه کسانی نازل شده است:

احمد بن حنبل نقل می کند:

وَلَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهُ: {نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ} [آل عمران: ۶۱] دَعَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ عَلِیًّا، وَفَاطِمَهَ، وَحَسَنًا، وَحُسَیْنًا رِضْوَانُ اللهِ عَلَیْهِمْ، فَقَالَ: ” اللهُمَّ هَؤُلاءِ أَهْلِی ”

مسند الإمام أحمد بن حنبل ج۳ ص۱۶۰ المؤلف: أبو عبد الله أحمد بن محمد بن حنبل بن هلال بن أسد الشیبانی (المتوفى: ۲۴۱هـ)، المحقق: شعیب الأرنؤوط – عادل مرشد، وآخرون، إشراف: د عبد الله بن عبد المحسن الترکی، الناشر: مؤسسه الرساله، الطبعه: الأولى، ۱۴۲۱ هـ – ۲۰۰۱ م

هنگامی که این آیه نازل شد پیامبر(صلی الله علیه وآله) علی، فاطمه، حسن و حسین را خواست، آن گاه عرض کرد: بار خدایا اینان اهل بیت من اند.

ابن کثیر در تفسیرش نقل میکند:

قَالَ جَابِرٌ: {وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ} رسولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ وَعَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ {وَأَبْنَاءَنَا} الْحَسَنَ وَالْحُسَیْنَ {وَنِسَاءَنَا} فَاطِمَهَ.

تفسیر القرآن العظیم ج۲ ص۵۵ المؤلف: أبو الفداء إسماعیل بن عمر بن کثیر القرشی البصری ثم الدمشقی (المتوفى: ۷۷۴هـ)، المحقق: سامی بن محمد سلامه، الناشر: دار طیبه للنشر والتوزیع، الطبعه: الثانیه ۱۴۲۰هـ – ۱۹۹۹ م،عدد الأجزاء: ۸٫

جابر میگوید: منظور از ” أنفسنا وأنفسکم” پیامبر صلی الله علیه و اله و سلم و امام علی علیه السلام و مراد از ابناءنا امام حسن و امام حسین علیهم السلام  و مراد از نساءنا حضرت زهرا سلام الله علیها می باشد

بیست و چهار نفر از صحابه و تابعین این مضمون را نقل کرده و آیه را در شأن اهل بیت(علیهم السلام) می دانند. از قرن سوّم تا سیزدهم نیز بیش از پنجاه نفر از علمای اهل سنت این مضمون را نقل کرده اند.

عده ای از علمای اهل سنت که به نزول این ایه در حق پیامبر و علی و فاطمه و حسنین علیهم السلام تصریح نموده و این روایت را صحیح میدانند  به شرح زیر میباشند.

۱ ـ حدیث در صحیح مسلم از سعد بن ابی وقاص نقل شده.(صحیح مسلم، ج ۷، ص ۱۲۰)

۲ ـ ترمذی به صحت آن تصریح نموده.(صحیح ترمذی، ج ۵، ص ۵۹۶)

۳ ـ حاکم به صحت آن تصریح نموده.(مستدرک حاکم، ج ۳، ص ۱۵۰)

۴ ـ ذهبی در تلخیص المستدرک به صحت آن تصریح کرده.(مستدرک حاکم، ج ۳، ص ۱۵۰)

۵ ـ ابن اثیر اصل قضیه را از مسلّمات دانسته است.(کامل ابن اثیر، ج ۲، ص ۲۹۳)

۶ ـ جصاص تصریح به عدم اختلاف در حدیث نموده است.(احکام القرآن، ج ۲، ص ۱۶)

۷ ـ قاضی ایجی نیز به صحت این حدیث تصریح دارد.(شرح مواقف، ج ۸، ص ۳۶۷)

و…

http://www.sonnat.net/article.asp?id=1273&cat=83